"Det er ikkje deg, det er meg"

Når ein prest søker jobb ein annan stad, følest det litt som å slå opp med kjærasten sin.  Ein føler at ein sviktar sin kjære til fordel for ei anna. Eg har kjent det litt slik dei siste par månadane.  Kjære Os kyrkjelyd:  ”Det er ikkje deg, det er meg”.  Både eg og familien min har likt oss godt her.  Me hadde tenkt å bli verande her i fleire år også.   Men ein vakker dag i januar fekk me sjå ei stillingsannonse, og brått hadde me fått slik ei uforklarleg lyst til å søka oss til Sunnmøre.

Eg har ikkje hatt så lyst til å snakka veldig høgt om at eg hadde søkt.  Kanskje fekk eg ikkje jobben likevel.  Men no er det offisielt:  eg har sagt ja til å bli sokneprest på Giske og Vigra utanfor Ålesund.  Det er nok med litt blanda kjensler me seier det.  Me gler oss til å flytta til Valderøya, til sommaren ein gong, men kvir oss til me skal ta avskil med gode vener me har fått sidan me flytta til Os for meir enn fem år sidan.