Om adventstid og rett til arbeid

Vigra og Valderøy skulekorps spelte på julegrantenninga.

På den årlege julegrantenninga på Roald hadde eg ord for dagen, der eg snakka litt om biskop Stålsett, litt om mor mi og litt om Jesus: 

Det er godt å ha eit hus å bu i og eit arbeid å gå til.

Det tenkjer eg på no i desse førjulstider. 

Og det er ikkje først og fremst fordi eg sjølv har fått meg ny jobb.  Neste år skal eg jobba på bispekontoret i Molde.  Men eg tenkjer på dei som ikkje har rett til å tena pengar for å livnæra seg.  Dei papirlause flyktningane.  Dei som ikkje har fått innvilga rett til å bu i landet vårt, men som er livredde for å reisa tilbake.  Og utan jobb og inntekt, kan dei heller ikkje betala for ein plass å bu.

Tidlegare biskop Gunnar Stålsett såg eit menneske i ein slik situasjon, og han såg det som si kristenplikt å hjelpa henne til å livberga seg, så han gav henne arbeid, sjølv om han visste det var ulovleg.  Det er han villig til å gå i fengsel for.  Han gjorde det i sivil ulydighet mot ei lov som han meinte var ukristeleg. Og det er han villig til å ta straffa for.  Eg har slett ikkje alltid vore enig i alt biskop Stålsett har stått for.  Tvert imot. Men dette har eg stor respekt for.  Han har valt å lyda ein annan Herre enn fleirtalet på Stortinget.

Eg tenkjer også på noko som hendte ei mørk vinternatt heime på Stord for mange, mange år sidan, i åra like etter krigen.  Mor mi døydde no i haust, og i dagane før begravelsen sat eg og las noko ho hadde skrive om gamle dagar.  Der fortalde ho korleis det var då dei budde i ein trang, liten loftsleilighet nede på kaien.  Om kvelden banka det på døra.  Der stod ei splintakone og ein liten unge, og spurde om dei kunne få sova der i natt.  «Splintar», det var det dei kalte omreisande folk som ikkje hadde fast arbeid og fast plass å bu.  Dei skulle bli henta av ein båt dagen etter, men no hadde dei ingen plass å sova, fortalde dei.  Men mor mi sa nei.  Dei hadde ikkje plass, for no hadde dei fått besøk av svogeren hennar,  onkelen min, og han skulle sova på sofaen i stova.  Meir sengeplass hadde dei ikkje.  Så ho måtte spørja om husly andre plasser, sa mor mi.

Men så sat dei der inne og fekk ikkje ro i sjela.  Ute var det mørkt og kaldt.  Kva ville skje viss dei ikkje fekk husrom nokon annan stad? Etter ei stund gjekk far min ut og leita.  Då fann han dei nede på kaien, dei stod og hutra og fraus utanfor eit hus.  Skorne var gjennomvåte. Så fekk dei komma inn, likevel.  Ho serverte dei varm kakao og mat, og dei fekk ligga på sofaen i stova. Onkel fekk plass i dobbeltsenga attmed pappa og mamma. Dei var berre så utruleg takknemlige for at dei fekk ein plass å sova og varma seg, og om morgonen etterpå gav ho mamma ein visp som takk for hjelpa før dei reiste.

Så tenkjer eg på Josef og Maria og det vesle Jesusbarnet som måtte flykta til Egypt.  Eg trur nok at Josef fekk lov til å livberga seg og familien sin som bygningsarbeidar i dei åra dei budde i Egypt som asylsøkarar. Og eg trur at landet vårt har råd til å la slike såkalla «ureturnerbare» og papirlause menneske få lov til å jobba for å livberga seg.  For det er ein menneskerett å ha mulighet til å jobba for å livberga seg, slik også grunnlova vår slår fast.   

Det tenkjer eg på no i desse førjulstider. God advent!