Hurra for biblioteket!

Eg kjøper nesten ingen bøker lenger, dei tar for stor plass. Men det betyr ikkje at eg har slutta å lesa. No har eg nett lese ferdig denne mursteinen på ikkje mindre enn 924 fengslande sider. Boka stod utstilt ved utgangen på Os folkebibliotek og formeleg ropte til meg: 'Les meg!'

Når eg er på biblioteket, leitar eg som regel etter krimbøker - gjerne slike som handlar om prestar, eller bøker med handlinga frå Midtausten, som denne. Rafik Schami er, som etternamnet tilseier, syrisk innvandrar i Tyskland. I denne boka har han fletta saman ein mosaikk av mange små historiar frå livet i Syria i etterkrigsåra. Det er slektskrønike, kjærleiksroman, kriminalhistorie, politisk meiningsytring og kulturanalyse i ei og same bok.

Eg har alltid vore glad i biblioteket. Då eg var liten, brukte foreldra biblioteket i Haugesund som barneparkering medan dei gjorde unna laurdagshandelen. Dei fekk meg plassert i barneavdelinga, og då visste dei at eg ville sitja fordjupa i bøker heilt til dei kom og henta meg. Favorittboka mi var ei biletbok om eit lite raudt hus i utkanten av byen. Byen vaks, og store blokker vart bygde opp på alle kantar. Men det vesle, raude huset fekk stå der. Sidan den gong har eg vore innom mange andre bibliotek, og bladd i mange ulike slags bøker. Kvar ny bok opnar døra til ei eiga verd og gjer horisonten litt vidare.