Skjelvande kne

Eg skjelv i knea for tida. Turen opp til Svenningen med konfirmantane var litt stor belastning på mine utrente fiskebolle-musklar. Særleg nedturen, med ekstra mykje bagasje på ryggen, gjorde utslaget. Elles var det ein fantastisk tur, for alle saman, trur eg. Eit par bilde frå turen ligg inne på 'konfebloggen'.

Elles skjelv eg litt i knea for oppgåvene som ligg føre meg denne veka. Gravferder, vigsel, andakt på misjonsmessa på laurdag, og ikkje minst minnegudstenestene i Nore Neset og i Os på søndag. Særleg det å snakka til menneske i sorg, er ei vanskeleg oppgåve, føler eg.

Kanskje eg kan søka hjelp i orda til profeten Jesaja:
Styrk dei kraftlause hender,
gjer dei skjelvande kne sterke!
Sei til dei urolege hjarto:
Ver frimodige, ver ikkje redde!
(Jes 35,3-4a)

Det var forresten ein som sa det slik ein gong: "Det er betre å stå skjelvande på sikker grunn enn sikker på skjelvande grunn".

Med ønske om ei god veke til deg som les.