Verda treng framleis vismenn

Når eg i dag arbeidar med å førebu preika til gudstenesta i Valderøy kyrkje komande søndag, tenkjer eg på at i år er det 1400 år sidan persarane invaderte Det heilage landet.  Det er sagt om dei at då dei kom inn i fødselskyrkja i Betlehem, klare til å brenna og øydeleggja, såg dei mosaikken på golvet.  Der var vismennene avbilda med persiske klede på seg.  Då skal dei ha bestemt seg for å la fødselskyrkja vera i fred, blir det sagt.

Preiketeksten er frå Matteus 2,1-12. 

Stridane mellom romarar (bysantinarar) og persarar før og etter år 614 skulle seinare få store konsekvensar for Det heilage landet.   Det var med og danna grunnlaget for at dei muslimske hærane nokre år seinare kunne erobra landa så lett som dei gjorde.  Den gong som no, var det mange ulike krefter som kjempa om makta.

Palestina var i hovudsak eit kristent land på 600-talet, men det budde også ein del jødar i området.  Desse følte seg undertrykte av dei kristne, og allierte seg med persarane då dei invaderte.  Kristne kjelder frå denne tida (som me må rekna med har overdrive ein del), seier at jødane jubla, og var ivrig med på å drepa kristne og øydeleggja kyrkjer.   Dei hadde sterke Messias-forventningar i denne tida.  Liksom persaren Kyros hadde hjelpt dei heim frå fangenskapet i Babylon meir enn tusen år tidlegare, forventa dei no at persarane skulle bana veg for Messias.   Persarane utnemnde jøden Nehemia ben Hushiel til guvernør i Jerusalem, og han skal ha prøvd å bygga eit nytt tempel i byen.   Dette varte likevel berre ei kort tid.  Etter tre år avretta persarane den jødiske guvernøren og forviste jødane frå Jerusalem igjen, og fjorten år etter invasjonen, i 628, tok den bysantinske keisaren landet tilbake igjen.   Men berre ti år etter det igjen, blei Jerusalem erobra av muslimane.

Framleis er det mykje ufred i og omkring Det heilage landet. Det blir aldri ein ende på maktkampane mellom alle dei ulike gruppene.  Aust mot vest,  shia mot sunni, Israelarar mot palestinarar.  Framleis treng me vismenn.  Framleis treng me vise menn og kvinner som kan finna ein annan veg, vegen til han som er Fredsfyrsten.

Søndagspreika er ikkje klar enno, men det ser ut til at det går i retning av «Kven er vår tids vise menn og kvinner?»