"Men han skal òg bli forfølgd"

Angela Merkel sa i 2012: “Kristendommen er den mest forfølgde religionen i verda”.  Det fekk ho både kritikk og støtte for. Det er jo usikre tal, og det er ein konkurranse ingen har lyst til å vinna.  Me veit jo at det er mange frå ulike religionar som blir forfølgde.  I sommar såg me på nyhetane om  yazidiane i Syria/Irak, ein religion få i Vesten kjende til.   Me høyrde om dei då terroristane frå IS ville utrydda dei fordi dei meinte dei var djeveldyrkarar.

Kristne har også sjølv mange svin på skogen, dessverre.  Kristne har sjølv forfølgd dei som trudde annleis.  Me treng ikkje gå i detalj.  Historia er full av døme som me ikkje treng vera stolte av, men heller ta lærdom av.

Det er også slik at det som skjer i verdspolitikken, ofte får direkte følgjer for religiøse grupper som er i mindretal i eit land.  T.d. førte den amerikanske invasjonen av Irak i 2003 til at maktbalansen blei rokka, og dei kristne, som hadde hatt det relativt fritt under Saddam Hussein, blei offer for massiv forfølging.  Og det var mange kristne, t.d. Paven, som advarte sterkt mot å invadera den gongen.

Men uansett årsak, rapportar viser at det kan dessverre virka som at kristne er blant dei aller mest forfølgde religiøse gruppene i verda i dag. ( Sjå til dømes denne av Rupert Shortt: “Christianophobia”. Civitas – Institute for the Study of Civil Society, London 2012) 

Komande søndag markerar me "Søndag for forfølgde" i høgmessa i Godøy bedehuskapell. Preiketeksten handlar om kva ein kan rekna med å måtta forlata for Jesu skuld - og kva ein skal få igjen:  Markus 10,28-31